دبیرستان قصرقند

سراب

آفتاب است و ، بیابان چه فراخ !

نیست در آن نه گیاه و نه درخت.

غیر آوای غرابان ، دیگر

بسته ھر بانگی از این وادی رخت.

در پس پرده ای از گرد و غبار

نقطه ای لرزد از دور سیاه:

چشم اگر پیش رود ، می بیند

آدمی ھست که می پوید راه.

تنش از خستگی افتاده ز کار.

بر سر و رویش بنشسته غبار.

شده از تشنگی اش خشک گلو.

پای عریانش مجروح ز خار.

ھر قدم پیش رود ، پای افق

چشم او بیند دریایی آب.

اندکی راه چو می پیماید

می کند فکر که می بیند خواب.